Zachte stilte : 1 Koningen 19: 9-12

De Koningenboeken zijn zowel een kroniek als een profetie en hebben dus een dubbel doel. Ze beschrijven de israëlitische monarchie èn geven het woord aan de profeten, (zelfs aan de meest obscure zoals Ahia en Hulda .) Het is dan ook begrijpelijk dat de christenen deze boeken bij de historische klasseerden, terwijl ze in de Hebreeuwse bijbel bij de profetische boeken staan.  De zaken die erin aan de orde komen, bijvoorbeeld de veroordeling van de politiek-religieuze standpunten van de koningen en de voorstellen om de samenleving te vernieuwen, doen reeds vermoeden dat dit een bezorgdheid is uit een latere periode, namelijk die van de tijd na de Babylonische ballingschap.  De twee Samuëlboeken en de twee Koningenboeken vormden vroeger een geheel, genoemd de “Koningsgeschiedenissen” en werd opgevat als religieuze lezing van de geschiedenis.  De schrijver van de “Koningsgeschiedenissen”  gebruikt een literaire kunstvorm die toen bloeide, nl. stereotype vertellingen, waarin de mens  midden in een tweestrijd staat die zich afspeelt in een andere sfeer.  Ons verhaal staat na de competitie tussen de profeet Elia en de Baälsprofeten en is geschreven tegen de achtergrond van een strijd om politieke invloedssferen. I Koningen 19:9-12 past perfect in dit literaire universum, waarbij de geschiedenis wordt opgeroepen om het onzegbare te zeggen. Het zou de literaire kunstvorm geweld aandoen, om de openbaring van God aan Elia letterlijk te nemen. De gebeurtenissen vinden plaats om een spirituele en symbolische werkelijkheid te ondersteunen.

Jeanine Mukaminega

Stilte. Het eerste woord dat opvalt in het verhaal over de ontmoeting van Elia met Adonai, zijn God en Schepper van de wereld, is ‘stilte’. Geen overdondering, geen vuur en rook, geen grote show, maar Elia ontmoet God op het moment dat de hele karavaan aan geluiden en visuele effecten voorbijgetrokken is. Het lijkt wat op de eenzame fietser die voorbijkomt als alle reclamewagens, de voorlopers, het hele peleton en een lange rij volgwagens van de koers gepasseerd zijn. De toeschouwers zijn de boel al aan het inpakken. Het was mooi, zuchten ze, de renners zagen er goed uit. De show was uitnodigend en overdonderend tegelijk, maar is nu alweer verder op weg naar de finish. Het wordt zelfs al een beetje donker in de verte. Dan komt zomaar, zonder aankondiging, zonder geluid, de laatste fietser nog voorbij. Hij oogt fit, fietst rustig door en de mensen draaien zich om. Waarom komt hij nu nog voorbij, als de wedstrijd allang voorbij is, in alle rust en stilte? Het is een vreemd schouwspel, maar de fietser moet daar zijn, in de stilte, volledig op zijn plaats.

In deze rubriek maken we kennis met één van onze mensen ; predikanten, kerkelijkwerkers, pioniers, actieve gemeenteleden. En dan niet zomaar wat betreft hun werkzaamheden voor de Verenigde Protestantse Kerk in België (VPKB) maar de mens achter deze persoon. Wat inspireert hen, waar houden ze zich mee bezig en hoe combineren ze hun werkzaamheden met hun privéleven.
We spraken met Pierre Le Rigoleur, lid van de Brusselse gemeente Botanique.

Pierre, waar kom je vandaan?

Ik kom uit een Frans-Belgische familie. Mijn moeder is Belgische, mijn vader Fransman. Ik ben geboren en opgegroeid in het zuidoosten van Frankrijk, in een dorpje, Manosque. Op 18-jarige leeftijd ben ik een een cursus Frans-Duits gaan volgen en ben ik in Duitsland rechten gaan studeren. Ik heb een behoorlijk Europees traject doorlopen, met studies en stages die me naar Duitsland, Frankrijk, Nederland en uiteindelijk België hebben gebracht. Hier woon ik nu 4 jaar.

De soberheid van het protestantisme spreekt me aan. Al dat gedoe en die pracht en praal in de roomse riten kan behoorlijk op de heupen werken. Ik was diep ontroerd in de Thomaskirche in Leipzig waar JS Bach cantor was.Deze soberheid gaat soms gepaard met gestrengheid. Dat ligt een Vlaming soms wat minder. Ik was verbaasd bij de lectuur van Stefan Zweigs boekje over Calvijns grote rechtlijnigheid in Génève: “Conscience contre violence” (1936). Dat elke godsdienst te radikaal kon worden en kon ontaarden in de meest vreselijke Inquisitie, wist ik al. Ik had niet verwacht dat ook het calvinisme sporen van radikaliteit kon vertonen. Hoe dan ook, was ik geboren ten noorden van de Moerdijk, zou ik een complexloze protestant zijn geweest.