In deze rubriek maken we kennis met één van onze mensen ; predikanten, kerkelijkwerkers, pioniers, actieve gemeenteleden. En dan niet zomaar wat betreft hun werkzaamheden voor de Verenigde Protestantse Kerk in België (VPKB) maar de mens achter deze persoon. Wat inspireert hen, waar houden ze zich mee bezig en hoe combineren ze hun werkzaamheden met hun privéleven.
Als eerste hebben we een gesprek met Lianne de Oude, predikante in Hasselt maar ook echtgenote, moeder en sinds kort grootmoeder.
Lianne wat is je achtergrond, waar kom je vandaan?
Ik kom uit een liefdevol gelovig gezin. De kerk en het geloof en ook de kerkgemeenschap waren alitijd heel belangrijk bij ons thuis. Het was een doorleefd geloof dat mijn ouders mij en mijn broer en zus hebben voorgeleefd.
Heeft dit invloed gehad op je keuze om predikant te worden?
Jazeker. En als kind had ik ook altijd heel veel goede gesprekken met mijn oma over het geloof. Toen ik 10 jaar was zijn we naar België verhuisd. Op school volgde ik protestantse godsdienstles en zat vaak alleen in de les of slechts met twee of drie leerlingen. Zo had ik alle gelegenheid om aan de leerkracht mijn existentiele vragen te stellen. Heel belangrijk heb ik het gevonden dat de leerkrachten op een positieve manier voor mijn vragen open stonden.
Je zet jezelf ook erg in voor de kinderen en jeugd in de kerk, vandaag.
Ja, ik vind het erg belangrijk dat kinderen en jongeren in geloofsopvoeding in jeugdwerk serieus genomen worden. Ik heb zelf indertijd veel gehad aan het jeugdwerk van Op Vrije Voeten (het vroegere jeugdwerk van de VPKB). Op weekenden en activiteiten ontmoette ik gesprekspartners, jeugdleiders die theologie studeerden en die later ook mijn vrienden werden. Bij hen kon ik ook met mijn vragen terecht. Die gesprekken hebben mij echt gevormd in mijn geloof.
Je bent op een gegeven moment zelf theologie gaan studeren.
Doordat de theologiestudenten die ik op de jeugdbijeenkomsten ontmoette mijn vrienden werden ben ik naar de faculteit Protestantse Godgeleerdheid in Brussel gegaan.
Ik had natuurwetenschappen gedaan, was altijd heel geintereseerd in de vragen “waar komen we vandaan?” en “waar gaan we naartoe?”, “wat is er achter het einde van het heelal?” kortom wat is de zin van het leven.
Ik ben op een erg schoolse manier aan mijn universitaire studie begonnen en begon me af te vragen waar ik nu eigenlijk mee bezig was. Ik heb dan een pauze genomen en ben naar Zwitserland getrokken om daar in de bergen in een ski-restaurant te gaan werken.
Voor het eerst stond ik alleen in de realiteit van de wereld. En ik ging nadenken; wat wil ik nu eigenlijk? Bij momenten was ik eenzaam maar het heeft me wel zelfstandig gemaakt. Daar boven in de bergen viel de bescherming van het warme gezin weg, en ik maakte ook kennis met mensen die geen goede bedoelingen met me hadden.
Na terugkeer uit Zwitserland heb ik de studie hervat. Niet meer schools maar meer doorleefd. En ben naast de studie ook al gaan werken; ik werd actief in het internationale oecumenische jeugdwerk. In die tijd toen de muur (Berlijn nvdr) er nog stond, zijn we ook vaak naar de toenmalige DDR (het communistische Oost-Duitsland nvdr) geweest. Dit heeft veel indruk op mij gemaakt en me ook heel erg gevormd.
Hoe zou je jezelf dan omschrijven? Wie is Lianne als mens, wie is ze geworden?
Ik ben een echt mensen-mens. Ik ben graag in contact met mensen, heb het liefst mensen om me heen. Als ik te lang alleen ben dan voel ik me niet goed in mijn vel. En ik ben gedreven, zet me graag in voor mensen en groepen die het moelijk hebben en voor de jeugd; zij zijn tenslotte de toekomst.
Jijzelf hebt twee dochters die niet meer thuis wonen.
Mijn dochters staan alle twee al op eigen benen. Zij zijn gelukkig de één met een Mexicaan de ander met een Chileen. Schatten van mannen, ik houd veel van hen. Het is natuurlijk wel jammer dat mijn dochters zo ver weg wonen (Duitsland en Chili nvdr) maar de band is sterk. En we hebben WhatsApp en Skype. Maar af en toe ben ik wel eens verdrietig dat ik ze niet dichter bij me heb. Ik ben sinds kort ook oma.
Het is heel wat echtgenote, moeder, oma hoe combineer je dit alles met je predikantschap?
Ik doe mijn werk heel graag. Doe het met hart en ziel. Maar krijg wel vaak terug van mensen in mijn gemeente te horen dat ze me een beetje een moeder van de gemeente vinden. Ik ben in de eerste plaats moeder. Maar dan in de zin van de Profeet Kalihl Gibran : Uw kinderen zijn uw kinderen niet, maar ook: alle kinderen zijn onze kinderen. We zijn verantwoordlijke voor elkaar in de opvoeding, in de geloofsoverdracht, in het delen van geloof met elkaar.
Mijn rollen lopen wat door elkaar. Ik heb het niet echt afgebakend. Ik probeer wel bewust ook tijd te maken voor mijn privéleven. Tijd voor mijn dochters en tijd voor mijn man.
Houd je zo nog tijd over voor jezelf?
Drie keer in de week ga ik fitnessen, om fit te blijven. En ik fiets ook graag. Ik fiets veel, ook om op huisbezoek te gaan bij mensen. En zwemmen dat doe ik ook graag.
Sinds 2,5 jaar volg ik spaanse les om met mijn schoonzonen en hun ouders te kunnen communiceren en straks ook met mijn kleinkinderen. Maar ik doe het ook gewoon om mijn hersenen te blijven trainen 😉 .
Door regelmatig te sporten houd ik mijn energie in evenwicht, het is een uitlaatklep om alles vol te houden. Helaas komt het er niet zo vaak meer van maar ik schilder, teken, aquarel ook graag met een vriendin.
En op zondagnamiddag houd ik ervan om met mijn man te gaan fietsen of wandelen of samen uit eten.
In 2011 werd je slachtoffer van een zwaar ongeval waar je als voetganger geschept werd door een auto.
Ik heb dit een plaats kunnen geven, heb het nu verwerkt. Maar dit is een keerpunt geweest in mijn leven. Ook pastoraal ben ik anders naar de mensen gaan kijken. Ik weet nu écht hoe broos het leven is. Ik heb een half jaar gerevalideerd en zat vaak in onzekerheid; wordt het ooit nog beter! En wat heb ik veel gehad aan al het medeleven van mensen, de kaartjes, de steunbetuigingen dat is zoveel waard.
Ik ben daarna dingen anders gaan zien, ben meer in balans. Relativier meer, maak me niet snel meer druk. Ik ben tot een beter begrip gekomen en ben dankbaar voor het leven.
Leave a Comment